"Otchłań nienawiści" Joanna Jax

"-Całe nasze życie jest cudem, tylko trzeba

w to wierzyć.

–Straciła pani jedynego syna i została sama jak palec, a wciąż uważa, że życie

jest cudem? – prychnęła Alicja.

– A jak inaczej wyjaśnisz, że tu jesteś? Że myślisz, czujesz. Cierpisz i radujesz

się. Kochasz i nienawidzisz. Wierzysz i wątpisz. Czy jakakolwiek istota oprócz

człowieka to potrafi? To cud, że możesz żyć. Bez względu na to, ile ów żywot

potrwa."

Otchłań nienawiści to drugi tom sagi Zemsta i przebaczenie i nawet chyba jest lepszy od poprzedniej części ;)

O fabule nie chcę pisać, ponieważ nie widzę w tym sensu. Jeśli czytaliście pierwszy tom, to doskonale wiecie, co się dzieje. A nieczytający pierwszej części, chyba nie będą czytać o drugim tomie. Chyba ;) Po prostu przejdę do opisania moich emocji w trakcie i po lekturze.

Podczas czytania Otchłani nienawiści targały mną bardzo silne emocje. Potwornie przeżywałam wszystkie wydarzenia z życia bohaterów. Czasem musiałam odłożyć książkę na bok, ponieważ fizycznie nie wytrzymywałam, takiej dawki emocji. Chyba scena ucieczki Igora wywołała u mnie najsilniejszy "atak" ;)

Będąc przy Igorze, chyba jego polubiłam najbardziej. Jego miłość do Hanki wzruszyła mnie. To uczucie jest takie piękne i czyste. Wiele poświęcił dla niej i zapewne wiele poświęci. Był romantyczny, ale w sposób uroczy, a nie wkurzający.

Za to wkurzał mnie Emil. Raz miał wyrzuty sumienia, ale jednak wyznawał zasadę "Do celu po trupach". Martwi się o siostrę, ale jednak wybiera złe decyzje, aby jej pomóc. Gdy czytam o nim, to mnie wręcz krew zalewa. Nie chodzi tu o to, że został źle wykreowany, tylko jego osobowość działa mi na nerwy. 

Uważam, że z tomu na tom akcja sagi rozkręca się i jest coraz ciekawsza. I tak jak pisałam w blurbie, który możecie przeczytać na końcu książki, zakochałam się w powieściach z tłem historycznym. Zwykle stroniłam od nich, ale wreszcie zobaczyłam, że mogą być niesamowicie ciekawe :D 

Moja ocena: 5+

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Videograf SA