223. "Odroczone nadzieje" Aneta Krasińska

"Śmierć nie dba o tych, którzy pozostają na ziemi. Bezwstydnie karmi ich cierpieniem. Okrutnie drwi z rozpaczy. Szydzi z bólu rozdzierającego ludzkie serce."

To moje pierwsze spotkanie z autorką i oceniam je naprawdę pozytywnie :D

Aldona od zawsze miała w życiu pod górę. W rodzinnym domu spotykała się z niezrozumieniem, wręcz odtrąceniem, gdy postanowiła wyjechać na studia. Od małego musiała się opiekować młodszą siostrą. A kiedy już w miarę ułożyła sobie życie (przede wszystkim pod względem zawodowym), wtedy dowiaduje się, że jej matka jest chora na alzheimera i tylko ona może się nią zająć. Co wywraca jej życie do góry nogami. Czy wkrótce uśmiechnie się do niej los i pozwoli głównej bohaterce ponownie poukładać swoje życie?

Na początku książki poznajemy teraźniejszość, dopiero później, dzięki retrospekcji poznajemy losy Aldony. Główna bohaterka jest naprawdę smutną postacią. Zawsze to od niej inni czegoś wymagali, a ona nie mogła wymagać niczego od nikogo.Troszkę utożsamiam się z bohaterką.  Tak samo jak Aldona, nie lubię obarczać nikogo swoimi problemami. Bohaterka została wręcz zmuszona do tego, bo w jej domu nikt nie przejmował się tym, a ja z wyboru ;) 

Sięgając po tę pozycję byłam przygotowana na historię o alzheimerze, ale okazało się, że jest to powieść po prostu o Aldonie, dlaczego taka jest i co ją kształtowało,co wydarzyło się w jej życiu. Czy jestem zawiedziona? Na pewno nie! Zaskoczyła mnie pozytywnie ;) 

I końcówka - cudowna :) Czytając ją uśmiechnęłam się i utwierdziła mnie ona w stwierdzeniu, że zawsze po burzy wychodzi słońce :)

Odroczone nadzieje to bardzo melancholijna i na pewien sposób smutna opowieść, ale dająca promyczek nadziei na końcu  :)

Moja ocena: 5

Za możliwość przeczytania książki, dziękuję wydawnictwu Videograf SA